سرباز اسرائیلی مهم‌تر است یا دیپلمات‌های ایرانی؟!

علی اشرف فتحی
هفته پیش رسانه ملی در بخش های مختلف خبری و تحلیلی اش پشت سر هم خبر می داد که حماس موفق شده در قبال ارائه فیلم یک دقیقه ای از سرباز مفقود اسرائیلی، چندین اسیر فلسطینی را از چنگ صهیونیست ها آزاد کند. کاش برای یک بار هم که شده، بعضی ها از زوایه دیگری هم به این قضیه نگاه می کردند و به این نتیجه می رسیدند که رژیم اسرائیل حاضر شده در قبال آزادی تعدادی از کسانی که آنها را «تروریست خطرناک» می داند، نشانه کوچکی از زنده بودن یک شهروند خود به دست بیاورد.
آن وقت این خبر را کنار خبرهایی بگذاریم که سال هاست درباره مفقود شدن تعدادی از شهروندان ایرانی می شنویم. شهروندانی که مثل گیلعاد شالیط اسرائیلی، یک سرباز عادی نبوده اند، بلکه یا مثل امام موسی صدر از چهره های جریان ساز خاورمیانه بوده اند، یا همچون حاج احمد متوسلیان از فرماندهان نظامی مؤثر و حماسه ساز شمرده می شده اند و یا مثل سید محسن موسوی یک دیپلمات مهم بوده اند. این از شهروندان ایرانی مقیم خارج. در داخل هم داستان های مشابه زهرا بنی یعقوب، ندا آقا سلطان، سهراب اعرابی و … زیاد شنیده ایم و هنوز هم منتظر نتایج پیگیری های کمیته های تعیین شده برای بررسی این جنایت ها هستیم. آن وقت فرهیخته ای مثل حداد عادل پیدا می شود که بگوید کشته شدن چند انسان در فلان کشتارگاه، یک مسأله حاشیه ای و فرعی است! لابد نظر این چهره ماندگار بر این تعلق گرفته که مسأله مهم کشور ما هتک حرمت چهره ماندگار، جریان ساز و صاحب سبک ایشان در محیط مقدس دانشگاه است!
هنوز صدای حداد عادل در گوشم هست که چند روز پس از انتخابات در تلویزیون می گفت: «البته زمانی که مهندس موسوی نخست وزیر بود، من هم مسؤولیت های مهمی داشتم. از جمله مسؤولیت تدوین کتب درسی آموزش و پرورش بر عهده من بود.»
آقای حداد عادل عزیز! نسل من به خوبی به یاد دارد که کتاب هایی که شما برای آموزش دین و قرآن و تاریخ برای نوجوانان می نوشتید، در دین گریزی و کم عمق شدن آموخته های دینی و تاریخی آنها بی تأثیر نبود.
آقای حداد عادل عزیز! شما را به خدا نقش استادتان دکتر حسین نصر را بازی نکنید و همچون او توجیه گر اقدامات غیر انسانی و خلاف شرع دیگران نباشید. مردم از شما انتظار دارند که در مقام یک استاد برجسته دانشگاه و چهره فرهنگی، تعدیل کننده تندروی های برخی مسؤولان باشید.
منبع: تورجان