تحریک پلیس بین الملل توسط حکومت تهران برای دستگیری مخالفان در سراسر دنیا

-

واشینگتن تایمز : حکومت ایران فکر می کند که خوش اقبال بوده. بدون گلایه چندانی از سوی امریکا و اروپا توانست در سالگرد انقلاب بیست و دوم بهمن به سرکوب وحشیانه موج مخالفت اخیر ِجنبش سبز دست بزند و حال فرصتی پیش روی خود می بیند که تومار مخالفان خود را حتا در خارج از ایران نیز در هم بپیچد.

در دادگاه نمایشی اخیر، رژیم تهران، بشرستیزانه، دستگیر شدگان بسیاری در تظاهرات مخالف حکومت را "محارب" خواند: جنگنده با خدا؛ جرمی که مجازات اعدام دارد و حکمی که پیوسته و مدام برای حذف مخالفان صادر می شود.

در اسفند ماه، تنها چند روز پس از دستگیری عبدالمالک ریگی، سرکرده گروه چریکی بلوچ مخالف حکومت که در پاکستان به سر می برد، فیلم ویدیویی از وی با نام "اعتراف" به نمایش در آمد. در این صحنه سازی آشکار، آقای ریگی اعلام می کند که سازمان اطلاعات و امنیت امریکا، سیا، به گروهک شورشی وی، جنداله، پیشنهاد تدارک سلاح، پول، و تعلیمات نظامی را داده است.

اتهامی که دولت امریکا با عنوان "خنده آور" آن را مختومه اعلام کرد. گروهک شورشی آقای ریگی عملیات تماشایی را در برخورد با نیروهای انتظامی ایران به نمایش گذاشتند که مرگبارترین آنها، یکی از تازه ترین آنها نیز بود. در ۲۶ مهرماه، هنگام بازدید ِیک هیات رسمی از بلوچستان، در منطقه ای به نان "پیشین" بمب گذار انتحاری جند اله، با انفجار مواد منفجره ای که به خود بسته بود دست کم ۴۳ تن دیگر را به کام مرگ فرستاد که از این میان ۱۵ نفر آنها فرماندهان ارشد سپاه پاسداران بودند.

اکنون حکومت به هم پیمانان جدیدی برای سرکوب مخالفان دست یافته است: دولت های بلژیک، آلمان، سازمان بین المللی پلیس مستقر در لیون فرانسه و پلیس بین الملل.

در نیمه اسفند ماه گذشته، دولت آلمان با در دست داشتن حکم بازداشتی مشکوک، صادر شده از بلژیک، به آپارتمان رحمان حاج علی، دبیر کل حزب حیات آزاد کردستان ایران، در شهر کلن آلمان یورش برد.

هنگام دستگیری آقای حاج احمدی، در حکمی که به زبان آلمانی نوشته و به وی نشان داده نشده بود، دلیل جلب وی چنین آورده شده: "گفته می شود که شما در همایش پان کرد پژاک شرکت داشته و در کمپ خود در شمال عراق با یونیفرم پژاک که شبیه پ ک ک (حزب کارگران کردستان) است دیده شده اید."

این به مفهوم واقعی کلمه یعنی مرگ به خاطر ائتلاف؛ زیرا امریکا و برخی دولت های اروپایی، پ ک ک (حزب کارگران کردستان) ترکیه را سازمانی تروریستی شناخته اند. تنها مشکل این است که پژاک، همان پ ک ک نیست و کمپ های این سازمان در منطقه ای دیگر از عراق، بسیار متفاوت از کمپ های پ ک ک در کوهستان های ناهموار شمال عراق واقع شده اند. من این را می دانم، زیرا از پایگاه پژاک در اکتبر ۲۰۰۷ بازدید کرده ام.

به گفته آقای حاج احمدی، پژاک بیشتر سازمانی سیاسی است در پی "تغییر فرهنگ" در کردستان ایران و گسترش فراگیر جنبش های دموکراتیک غیر دینی در ایران. فعالین پژاک نقش محوری در اعتراضات پس از انتخابات در تهران و سایر شهرها ایفا کردند و بسیاری از آنها دستگیر و تعدادی از آنها اعدام شدند.

علی لاریجانی ، رییس مجلس، در سخنرانی ۸ مارس- ۱۷اسفند- با مباهات اعلام کرد که دولت وی رسما خواستار بازگرداندن آقای حاج احمدی به ایران شده است، جایی که حکم قطعی وی اعدام خواهد بود. آلمانی ها او را آخر تعطیلات پس از یک دوره زندان انفرادی آزاد کردند ولی به وی اجازه خروج از کشور را نداده اند.

حکومت ایران انگیزه قدرتمندی برای قطع صدای شورشی های بلوچ و کرد دارد. فعالیت این دو گروه بیشتر در بخش های سنی مذهب ایران، یکی در کرانه مرزی شرق و دیگری در مرزهای غربی تمرکز یافته است. هر دو دسته از اقلیت های غیر پارس و مرتباً سرکوب شده به وسیله حکومت تهران به شمار می روند.

احمقانه تر، گام ستمگرانه دیگری است که پلیس بین الملل در ۶ مارس – نیمه اسفند - برای وخیم تر شدن اوضاع برداشت: صدور حکم جلبی معروف به "اخطار قرمز" برای دستگیری شهرام همایون. وی مجری ایرانی و گرداننده شبکه ماهواره ای در لس آنجلس است.

پلیس بین الملل، اینترپول، حکم خود را به استناد رای دادگاهی در شیراز، مبنی بر "تروریست" خواندن آقای همایون صادر کرده است. آقای همایون می گوید که مطلقا از تشکیل هرگونه دادگاهی علیه وی در شیراز بی اطلاع بوده است. و البته در ضدیت او با نظام هیچ گونه جای تردیدی نیست. پیش از انتخابات خرداد ماه ایران، او از شبکه تلویزیون خود برای تشویق ایرانیان به انجام اعتراضات صلح آمیز با شعار "ما هستیم" بهره می برد.

آقای همایون مقیم قانونی امریکاست و می گوید که از سوی اداره محلی آگاهی امریکا، اف بی آی، تلفن های دلگرم کننده ای دریافت کرده است؛ و او اضافه کرد که "البته مجازات ترور، اعدام است، پس این حکم جلب، در واقع به منزله حکم اعدام است."

اینترپول ۵۰ حکم اخطار قرمز برای فعالین ایرانی مخالف حکومت صادر کرده است که بیشتر این احکام، اتهامات مربوط به ترور هستند. همچنین یکی از شاهدهای کلیدی دولتی در جریان دادگاه میکونوس آلمان به اتهام کلاهبرداری به استناد دولت ایران، از سوی پلیس بین الملل تحت تعقیب است. در ماجرای میکونوس سران دولت ایران در واقعه "کشتار مخالفین کرد" در برلین سال ۹۲، محکوم شده بودند.

با این تقلید مسخره از عدالت و تمام مفاهیم همکاری بین المللی پلیس با اینترپول، به حکومت ایران اجازه داده می شود که این مفاهیم را دستمایه سرکوب مخالفان خود در آن سوی آبها قرار دهد و از آن بتواند چون اهرم فشاری مناسب برای ایجاد شکاف در مقاومت صلح آمیز مخالفان و نهایتاً درهم شکستن این مخالفت بهره جویی کند. شهروندان امریکایی، با پرداخت مالیات خود رقم درشتی از بودجه عملیاتی اینترپول را تامین می کنند. مجلس وظیفه دارد تا پایان گرفتن این سوء تعبیر بیدادگرانه از مفاهیم همکاری بین المللی پلیس، اعتبار تخصیص داده شده به پلیس بین الملل را محدود کند.

نقش آلمان و بلژیک در کمدی دستگیری آقای حاج احمدی، نمونه ای خطرناک (و رویه قابل استنادی برای موارد بعدی) می سازد و حکومت ایران را در پیگرد دیگر مخالفان خود جری تر می کند. همدستی پلیس بین الملل نیز تنها به این ماجرا دامن می زند.

بدون مخالفتی از سوی امریکا و با تبانی دولت های اروپایی و حکومت ایران، زندگی تک تک ایرانیان مخالف دولت، حتا به عنوان یک پناهنده سیاسی، در خطر خواهد بود. وخیم تر این که خطر نه تنها از سمت دولت ایران، که از سوی دولت های اروپایی و شاید از سوی دولت امریکا نیز متوجه آنهاست.

دولت اوباما اعلام کرده که قصد ندارد در چالش های سیاسی داخلی ایران دخالت کند. اما از چه هنگام پاسداری از حقوق بین المللی شناخته شده بشری، دخالت سران امریکا قلمداد می شود؟ از زمان جیمی کارتر تاکنون، همیشه روسای جمهور امریکا به پی گیری موارد حقوق بشر در طرح این موارد با سران (کشورهایی چون) اتحاد جماهیر شوروی، چین، لهستان و دیگر کشورها پرداخته اند. آیا جمهوری اسلامی ایران تنها مورد این استثناست؟

رفتار حکومت ایران یعنی اضطرار حقوق بشر. بدون اقدام سریع از سوی بلژیک یا آلمان برای لغو حکم رهبر پژاک و پیش گیری های قدرتمند امریکا برای تامین امنیت ایرانیان مخالف حکومتشان در این کشور، فصل شکاری رقم خواهد خورد برای هدف قرار دادن ایرانیان مبارز آزادی، هر کجا که باشند.

* کن نت آر. تیمرمن، ویراستار آزاد رسانه نیوزمکس و رئیس بنیاد دموکراسی در ایران.

کنت تیمرمن / فائقه اشکوری / واشینگتن تایمز / 29/03/2010