چرا روس ها هر گونه که می خواهند با ما رفتار می کنند؟
۱۳۸۸ آبان ۲۶, سه‌شنبه
باید از سر "حب وطن" پرسید که قرار است این وضعیت تا به کجا ادامه پیدا کند و از رهگذر این شرایط ، کشورهایی مانند روسیه، هر رفتاری که خواستند با ما انجام دهند و کشوری دیگر مانند امارات، بیشترین ماهی را از آبهای گل آلود تنش ایران و غرب بگیرد و در مدت سه دهه از یک بیابان لم یزرع، یک سرزمین توریستی ثروتمند بسازد که بسیاری از ایرانیان ترجیح دهند تعطیلات خود را در آن بگذرانند و پول ها و شرکت هایشان را بدانجا ببرند؟
عصرایران - روسیه، برای چندمین بار متوالی اعلام کرد که کار تکمیل نیروگاه اتمی بوشهر به تعویق افتاده است و بر خلاف تعهدات قبلی، این نیروگاه تا پایان سال جاری میلادی به بهره برداری نخواهد رسید.
هر چند که چنین بدعهدی مکرری دور از انتظار نبود اما سوال اینجاست که چرا روس ها به خود اجازه می دهند هر آنگونه که خواستند با ما رفتار کنند و نیروگاهی که باید ظرف مدت 4 سال احداث می شد، اکنون نهمین سال تاخیر را پشت سر می گذراند و روسیه، باز هم در کمال وقاحت و البته خونسردی می گوید که فعلا نمی توانیم تکمیل اش کنیم!
البته این، تنها بد عهدی روسیه نیست و این کشور، قرار بود دستکم 6 ماه قبل پدافند ضدهوایی S-300 را تحویل ایران دهد که باز هم امروز و فردا می کند و مقامات اش با سخنان ضد و نقیض شان، رسماَ ما را "سرکار گذاشته اند".
اما پاسخ به سوال این نوشتار که چرا روس ها به خود اجازه چنین رفتارهای توهین آمیزی می دهند، کاملا مشخص است و آن اینکه در مناسبات بین المللی ایران با قدرت های بزرگ بین المللی، ما تمام تخم مرغ هایمان را در سبد روسیه قرار داده ایم و مثلا همین نیروگاه اتمی بوشهر که قرار بود توسط آلمانی ها احداث شود ، در سال 1996 به روس ها داده شد و یا عمده خریدهای تسلیحاتی ما، از بین صاحبان برندهای برتر بازار سلاح، متوجه روسیه است.
البته شاید گفته شود که این وضعیت، ناگزیر است چه آنکه در شرایط کنونی، کشورهای غربی و مشخصا آمریکا که صاحبان فناوری های برتر هستند، وارد معامله با ایران نمی شوند و حتی هواپیماهای مسافربری نیز به ایران نمی فروشند چه رسد به انتقال فناوری های اتمی و فروش سلاح های مدرن و ...!
این، سخن درستی است ولی باید از سر "حب وطن" پرسید که قرار است این وضعیت تا به کجا ادامه پیدا کند و از رهگذر این شرایط ، کشورهایی مانند روسیه، هر رفتاری که خواستند با ما انجام دهند و کشوری دیگر مانند امارات، بیشترین ماهی را از آبهای گل آلود تنش ایران و غرب بگیرد و در مدت سه دهه از یک بیابان لم یزرع، یک سرزمین توریستی ثروتمند بسازد که بسیاری از ایرانیان ترجیح دهند تعطیلات خود را در آن بگذرانند و پول ها و شرکت هایشان را بدانجا ببرند؟
برون رفت از این وضعیت، تنها یک راه عملی دارد و آن، بهبود جایگاه ایران در نظام بین الملل است، همان راهی که در دولت های سازندگی و اصلاحات، "تنش زدایی" نام داشت و در دست دولت اصولگرای کنونی هم نشانه هایی از حرکت به سمت عادی سازی روابط خارجی به چشم می خورد، هر چند که موانع داخلی، بسیار زیاد است و هستند اشخاص و گروه هایی که فکر می کنند مثلا رابطه با آمریکا، همانند شرب خمر حرام ابدی و بسان گوشت خوک، نجس العین است!
شاید عده ای فریاد و فغان برآورند که اگر روابط مان با غرب و مشخصا آمریکا عادی شود و روزی فرا برسد که سفیران دو کشور در پایتخت های همدیگر مستقر شوند، آنگاه دیگر تمام ارزش هایمان، به باد فنا رفته و شده ایم یک قوم زیانکار که دنیا و آخرتش را با هم از دست داده است!
این در حالی است که برقراری ارتباطات سالم و سازنده با جهان، با حفظ ارزش ها نیز میسر است و اگر توجیهات مخالفان عادی سازی روابط درست باشد، قاعدتا رابطه با شوروی کمونیست و جانشین آن، روسیه ، با آن همه ظلم و خیانتی که در طول تاریخ علیه ملت ایران روا داشته، بسیار زیان بارتر از رابطه با آمریکایی هاست که بسیار کمتر از روس ها به ایران ستم کرده است.
به عنوان نمونه، در جنگ هشت ساله ایران و عراق، ارتش صدام بیشتر توسط سلاح های روسی مسلح می شد تا تجهیزات آمریکایی. (البته این سخن، نافی ستم ورزی های آمریکا علیه ملت ایران نیست و چه کسی می تواند نقش آمریکا در سرنگونی دولت مصدق، حمایت از سرکوب مردم در جریان انقلاب و حمله موشکی به هواپیماهای مسافربری ایران را نادیده بگیرد و فراموش کند؟!)
به علاوه اگر رابطه با غرب، ذاتا و فی نفسه "بد" است، چرا همین الان که این مطلب را می خوانید، سفیر و دیپلمات های انگلیسی، در بزرگترین ملک خیابان فردوسی تهران حضور دارند و سفیر ایران هم در لندن مشغول فعالیت است؟!
متاسفانه همان طور که زمانی علیه سیاست تنش زدایی دولت اصلاحات جوسازی های فراوان می شد و کفن پوشان، با رگ گردن های متورم و چهره های برافروخته برای دولت وقت، خط و نشان می کشیدند و حتی ابایی از حمله به اتوبوس جهانگردان بی دفاع آمریکایی نداشتند، امروز نیز برخی جریان ها ، سنگ راه اقدامات دولت کنونی برای تعامل با غرب و مخصوصا آمریکا شده اند. این در حالی است که منافع ملی ما ایجاب می کند، بدون وادادگی و از سر عزت و مصلحت، مشکلاتمان را با جهان حل کنیم.
در چنان صورتی، کشورهایی مثل روسیه، به خود اجازه نخواهند داد مرتکب رفتارهای ناشایست با ملت ایران شود زیرا از موقعیت انحصاری خارج می شود و در وضعیت رقابت قرار می گیرد.
فراموش نکنیم که در همین موضوع نیروگاه اتمی، طبق برنامه های مصوب کشور، قرار است 19 نیروگاه اتمی دیگر مانند نیروگاه بوشهر در دراز مدت، در نقاط مختلف ایران احداث شود. آیا قرار است همه این پروژه ها را به روس ها بدهیم و بعدش هم التماس شان کنیم و نازشان را بخریم که با چند برابر هزینه متعارف، تکمیل شان کنند؟!
البته با این ساده انگاری هم مخالف هستیم که تصور شود صرف رابطه با آمریکا و بهبود با غرب می تواند حلال همه مشکلات ما شود چه آنکه در این صورت، کشورهای دارای چنین روابطی نباید هیچ مشکلی می داشتند.
دوای دردهای ما ، در درون کشور است و روابط بد یا خوب خارجی، می تواند تشدید کننده دردها یا تسریع کننده درمان باشد.
ملت ایران، با آن همه عظمت و پیشینه تاریخی و تمدنی، حق دارد در نظام بین الملل، مورد احترام و تحسین باشد.شأن ایران ، فراتر از آن است که دولتی مثل روسیه ، چنین اهانت بار و تحقیرآمیز با ما رفتار کند.
هر چند که چنین بدعهدی مکرری دور از انتظار نبود اما سوال اینجاست که چرا روس ها به خود اجازه می دهند هر آنگونه که خواستند با ما رفتار کنند و نیروگاهی که باید ظرف مدت 4 سال احداث می شد، اکنون نهمین سال تاخیر را پشت سر می گذراند و روسیه، باز هم در کمال وقاحت و البته خونسردی می گوید که فعلا نمی توانیم تکمیل اش کنیم!
البته این، تنها بد عهدی روسیه نیست و این کشور، قرار بود دستکم 6 ماه قبل پدافند ضدهوایی S-300 را تحویل ایران دهد که باز هم امروز و فردا می کند و مقامات اش با سخنان ضد و نقیض شان، رسماَ ما را "سرکار گذاشته اند".
اما پاسخ به سوال این نوشتار که چرا روس ها به خود اجازه چنین رفتارهای توهین آمیزی می دهند، کاملا مشخص است و آن اینکه در مناسبات بین المللی ایران با قدرت های بزرگ بین المللی، ما تمام تخم مرغ هایمان را در سبد روسیه قرار داده ایم و مثلا همین نیروگاه اتمی بوشهر که قرار بود توسط آلمانی ها احداث شود ، در سال 1996 به روس ها داده شد و یا عمده خریدهای تسلیحاتی ما، از بین صاحبان برندهای برتر بازار سلاح، متوجه روسیه است.
البته شاید گفته شود که این وضعیت، ناگزیر است چه آنکه در شرایط کنونی، کشورهای غربی و مشخصا آمریکا که صاحبان فناوری های برتر هستند، وارد معامله با ایران نمی شوند و حتی هواپیماهای مسافربری نیز به ایران نمی فروشند چه رسد به انتقال فناوری های اتمی و فروش سلاح های مدرن و ...!
این، سخن درستی است ولی باید از سر "حب وطن" پرسید که قرار است این وضعیت تا به کجا ادامه پیدا کند و از رهگذر این شرایط ، کشورهایی مانند روسیه، هر رفتاری که خواستند با ما انجام دهند و کشوری دیگر مانند امارات، بیشترین ماهی را از آبهای گل آلود تنش ایران و غرب بگیرد و در مدت سه دهه از یک بیابان لم یزرع، یک سرزمین توریستی ثروتمند بسازد که بسیاری از ایرانیان ترجیح دهند تعطیلات خود را در آن بگذرانند و پول ها و شرکت هایشان را بدانجا ببرند؟
برون رفت از این وضعیت، تنها یک راه عملی دارد و آن، بهبود جایگاه ایران در نظام بین الملل است، همان راهی که در دولت های سازندگی و اصلاحات، "تنش زدایی" نام داشت و در دست دولت اصولگرای کنونی هم نشانه هایی از حرکت به سمت عادی سازی روابط خارجی به چشم می خورد، هر چند که موانع داخلی، بسیار زیاد است و هستند اشخاص و گروه هایی که فکر می کنند مثلا رابطه با آمریکا، همانند شرب خمر حرام ابدی و بسان گوشت خوک، نجس العین است!
شاید عده ای فریاد و فغان برآورند که اگر روابط مان با غرب و مشخصا آمریکا عادی شود و روزی فرا برسد که سفیران دو کشور در پایتخت های همدیگر مستقر شوند، آنگاه دیگر تمام ارزش هایمان، به باد فنا رفته و شده ایم یک قوم زیانکار که دنیا و آخرتش را با هم از دست داده است!
این در حالی است که برقراری ارتباطات سالم و سازنده با جهان، با حفظ ارزش ها نیز میسر است و اگر توجیهات مخالفان عادی سازی روابط درست باشد، قاعدتا رابطه با شوروی کمونیست و جانشین آن، روسیه ، با آن همه ظلم و خیانتی که در طول تاریخ علیه ملت ایران روا داشته، بسیار زیان بارتر از رابطه با آمریکایی هاست که بسیار کمتر از روس ها به ایران ستم کرده است.
به عنوان نمونه، در جنگ هشت ساله ایران و عراق، ارتش صدام بیشتر توسط سلاح های روسی مسلح می شد تا تجهیزات آمریکایی. (البته این سخن، نافی ستم ورزی های آمریکا علیه ملت ایران نیست و چه کسی می تواند نقش آمریکا در سرنگونی دولت مصدق، حمایت از سرکوب مردم در جریان انقلاب و حمله موشکی به هواپیماهای مسافربری ایران را نادیده بگیرد و فراموش کند؟!)
به علاوه اگر رابطه با غرب، ذاتا و فی نفسه "بد" است، چرا همین الان که این مطلب را می خوانید، سفیر و دیپلمات های انگلیسی، در بزرگترین ملک خیابان فردوسی تهران حضور دارند و سفیر ایران هم در لندن مشغول فعالیت است؟!
متاسفانه همان طور که زمانی علیه سیاست تنش زدایی دولت اصلاحات جوسازی های فراوان می شد و کفن پوشان، با رگ گردن های متورم و چهره های برافروخته برای دولت وقت، خط و نشان می کشیدند و حتی ابایی از حمله به اتوبوس جهانگردان بی دفاع آمریکایی نداشتند، امروز نیز برخی جریان ها ، سنگ راه اقدامات دولت کنونی برای تعامل با غرب و مخصوصا آمریکا شده اند. این در حالی است که منافع ملی ما ایجاب می کند، بدون وادادگی و از سر عزت و مصلحت، مشکلاتمان را با جهان حل کنیم.
در چنان صورتی، کشورهایی مثل روسیه، به خود اجازه نخواهند داد مرتکب رفتارهای ناشایست با ملت ایران شود زیرا از موقعیت انحصاری خارج می شود و در وضعیت رقابت قرار می گیرد.
فراموش نکنیم که در همین موضوع نیروگاه اتمی، طبق برنامه های مصوب کشور، قرار است 19 نیروگاه اتمی دیگر مانند نیروگاه بوشهر در دراز مدت، در نقاط مختلف ایران احداث شود. آیا قرار است همه این پروژه ها را به روس ها بدهیم و بعدش هم التماس شان کنیم و نازشان را بخریم که با چند برابر هزینه متعارف، تکمیل شان کنند؟!
البته با این ساده انگاری هم مخالف هستیم که تصور شود صرف رابطه با آمریکا و بهبود با غرب می تواند حلال همه مشکلات ما شود چه آنکه در این صورت، کشورهای دارای چنین روابطی نباید هیچ مشکلی می داشتند.
دوای دردهای ما ، در درون کشور است و روابط بد یا خوب خارجی، می تواند تشدید کننده دردها یا تسریع کننده درمان باشد.
ملت ایران، با آن همه عظمت و پیشینه تاریخی و تمدنی، حق دارد در نظام بین الملل، مورد احترام و تحسین باشد.شأن ایران ، فراتر از آن است که دولتی مثل روسیه ، چنین اهانت بار و تحقیرآمیز با ما رفتار کند.
ارسال به:
::
::
::
::
::
::
::
::
